| Użytkowników Online |
 Gości Online: 1
Brak Użytkowników Online
Zarejestrowanch Uzytkowników: 1
Najnowszy Użytkownik: tj
|
|
|
| „Z doświadczeń nauczyciela uczącego zawodu – krawiec – w szkole specjalnej” - Janina Witkowska |
Celem nauczania i wychowania osób z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim jest przygotowanie ich do uczestnictwa w życiu społecznym i kulturalnym oraz do pracy, zgodnie z ich możliwościami i społeczno-gospodarczymi potrzebami kraju.
Życie we współczesnym świecie, coraz bardziej złożone i skomplikowane, stawia wszystkim nowe wyzwania, nie są wolne od tego również jednostki niepełnosprawne. Dlatego jako pedagog specjalny często zastanawiam jak sprostać tym wymaganiom, aby młodzież z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim, mogła odnaleźć się w nowych warunkach.
Istotę rewalidacji osób upośledzonych umysłowo stanowi integralna edukacja obejmująca wszechstronną działalność uczniów z równoczesnym zaangażowaniem sfery umysłowej, emocjonalno-motywacyjnej i działaniowej. Należy dziecko przygotować do podejmowania pracy, rozwijać koncentrację uwagi i wzbudzać zainteresowanie dla prezentowanego przedmiotu, pozyskać jego uczestnictwo, zachęcać do podejmowania nowych wyzwań oraz wspierać, aby nabrało pewności siebie.
Osoby z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim charakteryzują specyficzne cechy procesów poznawczych i emocjonalnych. Trudności w procesie uczenia się występują na skutek:
- mniej dokładnego odbioru wrażeń zmysłowych,
- trudności w skupieniu uwagi,
- zasadniczo słabej pamięci,
- utrudnienia utrwalania wiadomości,
- zubożonej selektywności i gotowości poznawczej,
- dość ograniczonego myślenia abstrakcyjnego (konkretyzm myślenia),
- utrudnionego kojarzenia i wnioskowania,
- skłonności do mechanicznego przyswajania wiedzy,
- małej pojemności treści poznawczych,
- ubogiego i nie zawsze adekwatnego słownictwa,
- małej plastyczności myślenia, a więc trudności w zastosowaniu zdobytych wiadomości, orientowania się w nowej, bardziej złożonej sytuacji,
- upośledzenia samodzielności myślenia (por. J. Wyczesany, 1998, s. 32-33).
Ponadto dzieci upośledzone umysłowo w stopniu lekkim cechuje zwolnione tempo pracy, brak samodzielności, pomysłowości i przemyślanego planu działania, wymagają nadzoru, gdyż z chwilą wystąpienia trudności załamują się i mogą łatwo pozostawić pracę nieskończoną. Oprócz kontroli wymagają specjalnego bodźca do pracy w postaci pochwały, zachęty, a czasem rozkazu, itp. W większości przypadków dzieci te są wrażliwe na pochwałę i ta cecha ich charakteru pozwala na uczuciowy stosunek do pracy przez nich wykonywanej (por. . Wyczesany, 1998, s. 35).
Chcąc podjąć w pełni świadomą i odpowiedzialną pracę rewalidacyjną, na początku musimy dokonać diagnozy psychologiczno-pedagogicznej. Polega ona na określeniu stopnia głębokości deficytów rozwojowych oraz trudności dziecka. Dlatego w mojej pracy pedagogicznej staram się poznać jak najwszechstronniej osoby, z którymi pracuję oraz środowisko, w którym one przebywają. W tym celu opracowałam kartę obserwacji ucznia-wychowanka. Zagadnienia w nich zawarte pozwalają na dogłębną diagnozę i podjęcie bieżących oddziaływań. Jako nauczyciel praktycznej nauki zawodu, mam ułatwioną obserwację moich podopiecznych, gdyż przebywam z nimi co najmniej 12 godzin tygodniowo. Spotykam się również z tą młodzieżą w ramach teoretycznych przedmiotów zawodowych i ogólnokształcących. Często w tych klasach obejmuję wychowawstwo.
Niemniej ważnym aspektem w podejmowanych działaniach, zmierzających do poznania moich uczniów są, w miarę możliwości, częste kontakty z rodzicami lub opiekunami. Jeśli zachodzi taka potrzeba, staram się pomóc im zaakceptować sytuację w jakiej się znaleźli. Próbuję zrozumieć ich położenie, bez względu na to, jaki jest ich stosunek do swoich dzieci. Pomocnym narzędziem w tej pracy jest opracowany na podstawie mojej wieloletniej praktyki pedagogicznej, kwestionariusz wywiadu o środowisku rodzinnym wychowanka. Wypełniam go zawsze za zgodą rodziców, na spotkaniach zorganizowanych w terminach najbardziej optymalnych dla obu stron. W ramach pedagogizacji rodziców organizuję zajęcia otwarte, w których rodzice mają możliwość obserwacji osiągnięć swoich dzieci, w konkretnych działaniach. Zajęcia takie cieszą się dużym zainteresowaniem, chociaż nie zawsze rodzice, z uwagi na czas ich organizowania, mogą w nich uczestniczyć.
Treści kształcenia zawodowego w Zasadniczej Szkole Specjalnej obejmują wiadomości i umiejętności zawodowe, wynikające z czynności na stanowiskach pracy, a związane z określonym rodzajem technologii i wyposażeniem technologicznym. Treści kształcenia powinny być dostosowane do możliwości uczniów, do ich rozwoju psychofizycznego i potrzeb w przyszłej pracy zawodowej. Mając na uwadze te wskazania zawsze w swojej pracy stosuję zasadę indywidualizacji. Różnicuję zadania dla poszczególnych uczniów. Biorąc pod uwagę ich różne tempo pracy, unikam pośpiechu. Stosuję przerwy relaksacyjne wykorzystując do tego celu różne formy relaksacji.
Dbam o przystępność języka. Instrukcje w instruktażu wstępnym i bieżącym są krótkie, jednoznaczne i zrozumiałe. Treści przekazywane wiążą się z przeżyciami i doświadczeniami zaczerpniętymi z wycieczek tematycznych. W tym celu nawiązałam współpracę z zakładem pracy, w którym uczniowie uczący się zawodu krawiec w ostatnim roku nauki odbywają praktykę zawodową. Tematykę organizowanych wycieczek staram się powiązać, w ramach praktycznej nauki zawodu, z praktycznym działaniem.
Stosuję zasadę stopniowania trudności. Zaczynam od rzeczy prostych, łatwych dla uczniów, takich, które umożliwiają osiągnięcie sukcesu. W miarę możliwości staram się stwarzać jak najwięcej okazji do osiągania sukcesów, wzmacniając tym samym ich poczucie wartości.
Stwarzam sytuacje pozwalające na systematyczne powtarzanie opanowanych umiejętności. Zachęcam moich uczniów do podejmowania różnorodnych aktywności. Używając do tego różnego typu wzmocnień – nagradzając każdą dobrze wykonaną czynność pochwałą słowną, oceną, czy specjalną punktacją. Moi uczniowie biorą udział w różnych konkursach, nie tylko organizowanych dla młodzieży niepełnosprawnej, osiągając znaczące sukcesy, co ma odzwierciedlenie w licznych nagrodach, dyplomach i wyróżnieniach. Inną formą aktywności tych uczniów jest ich działalność w szkolnym pogotowiu krawieckim, w ramach którego przyszli krawcy wykonują różne prace na rzecz szkoły, innych uczniów w niej uczących się oraz różnych placówek, które podejmują z nami współpracę.
Młodzież o obniżonej sprawności umysłowej, kończąca szkołę zawodową, podobnie jak jej rówieśnicy pełnosprawni intelektualnie, ma lepiej lub słabiej sprecyzowane plany życiowe. Jednak młodzież o obniżonej sprawności umysłowej wykazuje częściej tendencje do zaniżonej samooceny i obniżania poczucia samosterowności, co niekorzystnie wpływa na jej start życiowy. Wszystkie działania rewalidacyjne, które starałam się przedstawić, podejmowane w ramach przygotowania zawodowego, pobudzają tą młodzież do aktywnego, spontanicznego i naturalnego uczestnictwa nie tyko w życiu zawodowym, ale również w życiu społecznym.
|
|
|
| Logowanie |
Zapomniane hasło? Wyślemy nowe, kliknij TUTAJ.
|
|
|
